Taj trijumf zla je presuđen pred Haškim tribunalom brojnim presudama. U javnom prostoru bh entiteta RS, Republike Srbije, a i članice EU Republike Hrvatske, nije. Čak šta više, na tim prostorima se još uvijek negiraju ili ignoriraju presude izrečene političkom, vojnom vrhu RS-a, a ratni zločinci slave i institucionalno šalju poruke kojima se pokazuje da nisu odustali od presuđenih zločinačkih politika devedesetih koje su međunarodno priznatu državu Republiku Bosnu i Hercegovinu nastojale uništiti dvostrukom agresijom.

Devetojanuarska RS?!

U presudama Haškog tribunala izrečenih predsjedniku devetojanuarskog RS-a Radovanu Karadžiću, predsjedniku tzv. Skupštine srpskog naroda Momčilu Krajišniku, komandantu Glavnog štaba Vojske RS-a Ratku Mladiću i drugim presuđenim ratnim zločincima, možemo čitati i o 9. januaru 1992. godine – datumu kada je ilegalna Skupština srpskog naroda u BiH proglasila tzv. Srpsku republiku BiH. Njen naziv je 12. augusta iste godine preinačen u tzv. Republiku srpsku – naziv kojim je krunisano počinjenje zločina nad bošnjačkim i hrvatskim civilima od aprila 1992. do tog datuma u Bijeljini, Višegradu, Foči, Zvorniku, Rogatici, Prijedoru, Ključu, Sanskom Mostu, Doboju i drugim bh. gradovima Republike Bosne i Hercegovine koji su bili zacrtani kao teritorije realizacije strateških ciljeva devetojanuarske srpske republike.

Richard Holbrooke, najznačajniji kreator Dejtonskog sporazuma iz 1995, u svojoj knjizi Završiti rat govori o grešci koju su napravili dajući jednom od bh. entiteta ime Republika srpska. “Kada se sada na to osvrnem, mislim da smo potcijenili koliki je značaj za bosanske Srbe na Palama da zadrže njihovo krvlju natopljeno ime – što je posljedica američke racionalnosti, koja ponekad ne obraća dovoljno pažnje emotivnom ili iracionalnom na Balkanu. Možda smo također potcijenili i snagu našeg pregovaračkog umijeća tog dana, upravo kada je bombardovanje nastavljeno. Trebao sam jače pritisnuti Miloševića da odustane ili promijeni ime bosansko-srpskog entiteta, iako bi trud možda propao, kako su to Owen i Hill predvidjeli.“

Ovaj datum se u dejtonskoj RS-u institucionalno godinama obilježava kao tzv. Dan RS-a – što znači dan ponosa: ponosa trijumfu zla i pored dvije odluke Ustavnog suda Bosne i Hercegovine prema kojima je 9. januar kao dan RS-a neustavan.

Tužilaštvo i Sud BiH su nijemi promatrači nepoštivanja zakona ove države. Za razliku od njih Međunarodni krivični sud za bivšu Jugoslaviju u Hagu je presudio najodgovornije organiziratore zločinačke ideologije 9. januara. Danas znamo šta je sve slijedilo nakon tog datuma.

Iz presuda Haškog tribunala

Radi podsjećanja navodimo kratke dijelove iz nekih od presuda Haškog tribunala u kojima se spominje 9. januar 1992. godine kao datum donošenja Deklaracije kojom su zacrtani zločini počinjeni 1992.-1995. protiv Bošnjaka i Hrvata u Republici Bosni i Hercegovini

Predmet Tadić:

„Teritorija pod kontrolom snaga bosanskih Srba prvobitno je bila poznata kao „Srpska republika Bosna i Hercegovina“, a preimenovana je u Republika srpska. Ovaj entitet nije nastao dok Skupština srpskog naroda Bosne i Hercegovine nije proglasila nezavisnost republike 9. januara 1992. godine u svojoj pobuni protiv de jure vlade Republike Bosne i Hercegovine u Sarajevu. Republika srpska, koja je formalno uspostavljena u januaru 1992. godine nije imala svoju vojsku sve do podjele i preimenovanja JNA, a nije imala ni potrebe za vojskom jer je Savezna Republika Jugoslavija (Srbija i Crna Gora) provodila vojne operacije neophodne za uspostavljanje velike Srbije. U stvarnosti SRJ je vršila opštu političku i vojnu kontrolu nad Republikom srpskom, barem između 1992. i 1995. godine (u ovom kontekstu kontrolu uključuje učestvovanje u planiranju i nadziranju vojnih operacija koje su u toku“.

„U ovom predmetu, Pretresno vijeće zaključilo je da je žalilac učestvovao u oružanom sukobu koji se između maja i decembra 1992. odigrao na području Prijedora. Jedan aspekt tog sukoba bila je politika počinjavanja nečovječnih djela nad nesrpskim stanovništvom tog područja u okviru pokušaja stvaranja velike Srbije“.

Predmet Brđanin:

„Početkom 1992., dok su trajali međunarodni pregovori kojima se pokušavalo riješiti pitanje statusa BiH, rukovodstvo Bosanskih Srba provelo je svoj tajni plan da teritorije koje su smatrali svojim, odvoje od postojećih struktura SRBiH i stvore zasebnu državu bosanskih Srba. Skupština srpskog naroda BiH proglasila je 9. januar 1992. Srpsku republiku BiH, koja će 12. augusta 1992. biti preimenovana u Republika srpska (u daljem tekstu RS). Ona se sastojala od tzv. srpskih autonomnih oblasti. Pretresno vijeće stoga zaključuje da je oružani sukob koji se odvijao u „Autonomnoj regiji Krajina“/ARK/-u, tokom cijelog perioda bio međunarodnog karaktera. Pretresno Vijeće je dalje uvjereno da zaključenje Dejtonskog sporazuma predstavlja potvrdu ex post facto da je od samog početka i cijelim tokom oružanog sukoba SRJ vršila sveukupnu kontrolu nad Srpskom republikom BiH i Bosanskim Srbima“.

Iz ekspertnog izvještaja koji je za Haški tribunal uradio Robert Donia o zasjedanju tzv. Skupštine srpskog naroda BiH i Deklaraciji 9. januara 1992. : Prvi strateški cilj nalaže da Srbi napuste Sarajevo

Krajišnik: 0215-4842 – 0215-4844

“Zadatak ove Republike i prvi strateški cilj je da se mi odvojimo od Muslimana i Hrvata i nema niko pravo da zasniva strategiju Srpskog Sarajeva na ostanku u zajedničkoj državi. Tako da je isključena bilo kakva opasnost ili želja s kopčom i rješenjem Sarajeva da mi želimo da ostanemo sa Muslimanima i Hrvatima. Niko ne može sada novo rješenje praviti da ostanemo skupa niti to ljudi u Sarajevu žele, odnosno /srpski/ narod ... Ima samo jedan problem gdje ćemo sada ljude iseliti, da se kaže iselit ćemo ih tu i tu, na taj i taj način. Treba nam vrijeme, jer je ovo iznenađenje, jer ni u jednoj varijanti ništa nije predviđeno. Zato nam treba i vrijeme za političko rješenje i konačno razlaz i na kraju krajeva najbolje rješenje da se Sarajevo iseli i da se nađe lokacija da se smjeste ljudi i da se mi i tu ako imamo opasnosti s tom kopčom (u zajedničkoj državi) konačno raskopča . ... da ostane jedan glavni cilj, jer to rješenje ne dovodi do uspostavljanja unije, nego do raspada, jer nam je to prvi strateški cilj.“