Preporod, SEPTEMBAR 1995.

Tragom kratke vijesti o intenzivnim progonima preostalog muslimanskog življa iz Arakana, registrujemo još jedno područje na kome se vrši totalni genocid nad muslimanima. Arakan je granična burmanska pokrajina prema Bangladešu, čiju populaciju gotovo 100% čine muslimani. Kako je to oblast koja danas pripada Burmi, kao rezultat vještačko uspostavljenih granica, arakanski muslimanski živalj je postao burmanska manjina. Zvanični burmanski statistički podaci kažu da u Burmi živi 90% budista, 4,9% hrišćana i 3,8% muslimana. Neki drugi podaci govore o sasvim drugom postotku muslimana u Burmi, oni kažu da je tu bilo 20% muslimana, što je preko sedam milijuna muslimana, prije masovnih progona. Pokrajina Arakan predstavlja krajnju tačku širenja islama u Bengalu. Prve vijesti o islamu su došle pomorskim putem preko Indijskog oceana, 50 godina nakon pojave islama, donijeli su ih arapski, perzijski i indijski trgovci muslimani, te derviši (sufije) koji su se tu i nastanjivali. Tiho i diskretno islam se širio da bi u 14,15 i 16 vijeku predstavljao dominantnu civilizaciju na području gdje je inače vladala hindu i budistička civilizacija. Zlatno doba Arakana je vrijeme 15 vijeka, preciznije period od 1430 godine kada je Arakanom upravljao Sulejman Šah iz Mrauku dinastije. Tada je Arakan bio nezavisni muslimanski sultanat sve do burmanske okupacije 1784. godine, nakon koje je slijedila britanska okupacija 1824 godine. Britanci su anektirali cjelokupnu burmansku teritoriju 1886 g., te Burma zajedno sa Arekanom ima status indijske provincije do 1937. godine. Zanimljivo je da su za vrijeme britanske kolonijalne uprave statusna pitanja, porodični i nasljedni odnosi muslimana i pitanje muslimanskih zadužbina rješavana po propisima islamskog prava, modifikovanog britanskim pravnim shvatanjima. Ovaj hibridni pravni sistem je u historiji poznat kao "anglomuhamedansko pravo". Primjena ovog prava je obustavljena 1953. godine.

Tri etničke grupe muslimanske zajednice u Burmi

Muslimani Arakana su jedna od tri etničke grupe koje čine (su činile) muslimansku zajednicu u Burmi. Pored njih tu su muslimani indijski doseljenici i autohtoni burmanski muslimani poznati pod imenom Zerbadi. Muslimani iz Indije su se doselili u Burmu za vrijeme britanske kolonijalne uprave i naseljavali su područje Ran- Od džamije i Islamskog centra u Maungdau u Arakanu, koji su zatvoreni 23. 5. 1991. godine danas se pravi hotel  Zastava Arakana guna. Od 1930. godine položaj ovih muslimana se pogoršava. Naime od te godine burmanski nacionalisti su ih istisnuli sa njihovog do tada značajnog mjesta u ekonomiji zemlje. Ta nagla promjena je objašnjena neprimjerenosti primjene šeriatskog prava u privatnim odnosima među muslimanima. Nakon što je Burma stekla nezavisnost 1948. godine oni su bili prisiljeni da se isele ili da se integrišu u burmansko budističko društvo. Većina je izabrala ono prvo. Proglašavanjem izgradnje "burmanskog Historijska karta na kojoj se vidi Arakan zbrisati sa koje se ne može puta u socijalizam" i nacionalizacijom ekonomije 1964. godine, došlo je do novog vala progona indijskih muslimana. Ostali su samo najsiromašniji, tako da je indijska muslimanska zajednica u Burmi početkom 70-ih godina gotovo prestala postojati. Sudbina Zerbada, muslimana poteklih iz bračnih veza indijskih muslimana sa lokalnim burmanskim ženama koje su prihvatile islam, je nešto drugačija. Djeca iz tih brakova, muslimani po vjeri, zadržali su burmansku kulturu. I za njih je 1930. godine bila presudna kada su bili meta nacionalističke propagande "povrat u vjeru pradjedovsku”. Nakon sticanja nezavisnosti donijeti su posebni zakoni o njihovom uključivanju u burmansko društvo u cilju "vraćanja korjenima". Indijski muslimani i Zerbadi predstavljaju novije etničke grupe na tom području, dok su muslimani Arakana oni koji imaju tradiciju staru više od 1300 godina. Intenzivni progoni tih muslimana su počeli 70-ih i 80-ih godina i to naročito nakon usvajanja ustava 1974. godine kojim je Socijalistička Burmanska Unija proglašena unitarnom državom. 1978 godine rijeka prognanih iz Arakana je prešla u Bangladeš. To je bio rezultat tzv. "čišćenja terena" koji je preduzela burmanska armija protiv "muslimanskih ustaničkih grupa" Arakana.

Brisanje historijskog naziva

Pogledate li nove geografske karte te oblasti, Arakan nećete pronaći. Naime, 1983. godine vlada je preimenovala pokrajinu Arakan u Rahin (Rohingiju) pod izlikom da je novi naziv bliži burmanskom izgovoru. Brisanje historijskog naziva pokrajine iz službene upotrebe trebalo je da izbriše svijest o zasebnom etničkom, vjerskom i kulturnom identitetu arakanskih muslimana. Nastavak tih težnji je slijedio nakon masovnog pokreta za demokratiju, kada je formirana i muslimanska politička partija. Od tada počinju presije, vjerske i političke prirode. S vremena na vrijeme se vrše masovni progoni i Arakan proglašava područjem koje prouzrokuje regionalnu nestabilnost. Hapšenja, pritvori, silovanja, prisilno skidanje hidžaba, ubistva, zlostavljanja, napadi na stotine džamija i medresa je uništeno, a centralna džamija i Islamski centar u selu Kaindana (oblast Mangdau) su vojne trupe za tzv. "vraćanja zakona i obnove" SLORC 23. 05. 1991. godine stavile pod ključ. Za preostale džamije su napravljeni planovi za njihovo pretvaranje u restorane, hotele, skladišta, administrativne ustanove i drugo. Od maja 1994. godine Arakan je pretvoren u krvavu burmansku zonu smrti. Pod izlikom da traže ustanike, planska ubijanja su postala regularna rutinska akcija SLORC trupa. Arakanska elita, intelektualni sloj zajedno sa studentima su zatvoreni, te im je suđeno na montiranim procesima. Svi su smaknuti, njih više od 500 je ubijeno, mnogi od njih su poklani i zakopani u masovne grobnice Mangdaa i Butidaunga, a da svijet to nije ničim popratio. Tek nedavno čitamo o "izmještanju 5000 muslimana iz Sjevernog Arakana i predavanju tog prostora budistima. Naime, sredinom marta njih 3400 je u kamionima prebačeno na sjever Mangdaua, što predstavlja realizaciju završne faze zametanja traga muslimanskog življa u Arakanu. "Islamski front Rohingija- Arakan" se tome suprotstavlja šireći istinu o Arakanu i organizujući prognane muslimane. Arakanski muslimani su dio svjetskog islamskog ummeta i on shodno tome ima obaveze prema njima, naročito kada se zna da je obaveza nekih drugih učinila ne samo da dođe do ovoga egzodusa, nego da on ostane gotovo neprimjetan. Kako je to moguće ako se zna daje u Burmi nekada živjelo 7 milijuna muslimana?! Nijedna zajednica sebi takvo što ne smije dopustiti, naročito ne islamska.